Vaarwel Laos

17 juli 2014 - Kanchanaburi, Thailand

Het is even geleden dat we van ons lieten horen en we hebben weer vanalles meegemaakt. Met uitzondering van Luang Prabang (prachtig!) zijn we vooral in minder bereisde plekken verbleven. Onze wens om meer in contact te komen met de bevolking is gehoord, want we hebben al veel meer leuke Laotianen ontmoet. Hieronder is een selectie van stukjes uit ons reisboekje te lezen. Zo krijg je een beetje een idee van wat we hebben gedaan, al ontbreekt er nog wel vrij veel. Op dit moment zijn we aan het genieten van onze laatste tijd in Laos. We hebben 19 juli een vlucht naar Bangkok en zullen dan nog 1,5 week Thailand doen. Groetjes D&D

Phonsavan

Al vroeg in de ochtend sprongen we op een gehuurd fietsje, om de 'Plain of Jars' te bezoeken. Met nog een koel briesje in de lucht (6:00 uur 's ochtends, vandaar), was het een aangename tocht. De landschappen rondom Phonsavan bleken heuvelachtig en prachtig groen te zijn. De potvormige bouwwerken waaruit de Plain of Jars bestaat, dateren van ongeveer 500 jaar vóór de jaartelling startte. Nog steeds heeft men geen idee welke beschaving deze merkwaardige gesteentes heeft gemaakt en waartoe ze dienden. Trouwens, het soort gesteente waaruit de 'Jars' bestaan komt in dit gebied zelf helemaal niet voor... Heel vreemd en interessant als je zo gaat nadenken wat het is en voorstelt, waar je naar aan het kijken bent. De velden rondom de 'Jars' lagen er vredig bij, maar schijn bedriegt. Als we ook maar één stap verder de velden in zouden lopen dan de witte lijn aangaf, liepen we kans om onze voetjes te verliezen wegens het al eerder besproken landmijnen-verhaal van Laos. Phonsavan ligt dicht bij het belangrijkste centrum van de vroegere Ho Chi Minh-route... en is daardoor het zwaarst getroffen gebied van het land.

Op de weg terug zorgde regenval voor een leuke ervaring. We schuilden bij een klein kraampje waar we wat dronken en 'mee' lunchten. Een vrouw passeert met een schaal vol etenswaar en snoept ondertussen al het een en ander naar binnen. Ze merkt dat ik aan het kijken ben wat er nou precies op de schaal ligt. Ze duwt de schaal onder m'n neus en de stank is doordringend. Evenals het aanzicht met al die pootjes, voelsprieten en gebroken lichaampjes. Vlug stopt ze weer een sprinkhaan in haar mond en zegt 'You, you', met de schaal steeds dichterbij komend. Gelukkig biedt de camera uitkomst en kan er een fotootje geschoten worden. 'You, you' nogmaals, met een hoopvolle blik. Gelukkig begrijpt ze dat ze haar delicatessen niet kwijt komt als ik zeg 'You strong lady, me no strong'. Lachend loopt ze verder. We worden vervolgens nog aan een fotoshoot onderworpen, door de enigste vrouw met een smartphone. Ow, niet goed? Dan nog maar eens poseren...

Op een van de avonden in Phonsavan stuitten we op een groep mannen, die petanque (Jeu de Boulles) speelden. Meteen raakten we aan de praat met een man die een beetje Engels sprak. Bier ging in overvloed rond de menigte en Dennis werd verteld om door te drinken, ze hadden namelijk maar een paar drinkglazen. Dennis liep wat rond om foto's te maken en meteen kreeg de man complimenten over zijn buitengewone gezelschap. Toch wel interessant zo'n westerse vrouw! Dat vond ook een man die aan het einde met ons een praatje wilde maken. Hij bleek de gouverneur van de provincie en bestuurder van de nationale partij (lees: communistisch regime) te zijn. Het bleef een beetje bij 'small talk' maar wel interessant om zo iemand te spreken. 

Luang Prabang

De rit naar Luang Prabang was er een van haarspeldbochten. Onderweg veel dorpjes die enkel bestonden uit huisjes die aan beide kanten aan de grote weg geplakt waren. Geen achtertuinen niets, waardoor alles en iedereen zich voor op straat bevindt. Bij ieder dorp zijn er de honden, kippen, kuikens, varkens, buffels, koeien, eenden en ganzen die wegstuiven terwijl wij naderen. Soms is getuuter noodzakelijk en soms een uitwijkmanoeuvre. De 'vangst' aan het einde van de rit is het aantal van twee kippen, die nu waarschijnlijk op de barbeque liggen, met het bandprofiel nog in het vlees gedrukt. 

Slalommend tussen de Laotiaanse vrouwtjes die de dagelijkse boodschappen doen. Vele soorten fruit. Nog levende vissen in tijlen op de stoep. Hop, daar springt ie uit zijn tijl, de joekel van een vis. Het marktvrouwtje kan er zelf achteraan, want wij voelen ons niet bepaald geroepen. Verder... stank. Kippen in veel te kleine rieten mandjes op elkaar geduwd. Allerlei kruiden. De Laotiaanse variant op zeewier: rivierwier. Reepjes buffelhuid. Dode vleermuizen zelfs! Vuilnisruimers en sjouwers... dit is de ochtendmarkt van Luang Prabang. Niet chaotisch (dat bestaat niet in dit land), maar wel een genot voor de zintuigen. Wat is er veel te zien, ruiken, horen en proeven (al zijn we wat dat laatste betreft wel op onze hoede). Alles staat door elkaar uitgestald. Kaalgeplukte kippen tegen zakken rijst en een bakje krabjes op een kleedje vol met preien en uien. Een heerlijk begin van de dag is dit. Gewoon lekker rondstruinen, je ziet steeds weer wat nieuws. 

Nong Khiaw & Muang Ngoi Neua

Wat een namen hè? Deze plaatsjes liggen in een gebied waar de rivier Nam Ou een belangrijke rol speelt voor de bevolking. Geen weg loopt hier naartoe. Geen auto's te bekennen en zelfs het favoriete voertuig van Zuid-Oost Azië, de brommer, kom je hier niet tegen. Nee, de enige manier om in Muang Ngoi Neua te komen, is met een bootje over de Nam Ou. Echt veel doen we hier niet. Het plan was om naar speciale dorpjes in de omgeving te wandelen, maar onze beide lichamen sputteren een beetje tegen... het is te benauwd om je in te spannen. En nu zitten en hangen we lezend een beetje op onze veranda aan de waterkant... ook lekker een keertje.

In Nong Khiaw hebben we daarentegen een flinke inspanning geleverd, door een hoge heuvel te beklimmen. Naar een punt met prachtige views van de omgeving. Het was een 2 uur durende klim met soms stijle en gladde stukken. Onderweg ontmoetten we nog twee erg aardige reizigers die dezelfde klim deden met twee gidsen. Die gidsen kwamen me mooi uit toen het iets te glad werd. Ik wilde me niet laten kennen en met een gekregen bamboestok lukte het alsnog. Gelukkig zette ik door, want het uitzicht was echt adembenemend. Toen we 3,5 uur later weer op de verharde weg stonden, hebben we onszelf mooi getrakteerd op een Indiaase lassie en een Beerlao :)

Foto’s

1 Reactie

  1. Elly:
    20 juli 2014
    Heerlijk weer om te lezen je maakt zo wat mee.
    Groetjes.